วิวัฒนาการการแปรสัณฐานของแอ่งเสฉวน

การทรุดตัวประวัติศาสตร์ของแอ่งมณฑลเสฉวนนั้นมีลักษณะโดยการเพิ่มขึ้นของ อัตรา การทรุดตัวเนื่องจากการก่อตัวของแอ่งส่วนหน้าและด้วยระยะเวลาการยกตัวและการขุดที่ตามมา เราโต้แย้งว่าการแยกตัวของโครงสร้างเกิดขึ้นทั้งระหว่างชั้นตะกอนและชั้นใต้ดิน และระหว่างชั้นตะกอน หลายชั้น ในลุ่มน้ำเสฉวน ดังนั้น ลุ่มน้ำเสฉวน จึงอาจเป็นตัวแทนของแอ่งที่ทับซ้อนกันชนิดหนึ่ง เนื่องจากวิวัฒนาการของแอ่งนี้ดูเหมือนจะถูกควบคุมโดยการเปลี่ยนรูปซึ่งแพร่กระจายจากออโรเจนที่อยู่รอบข้าง สิ่งนี้ชี้ให้เห็นถึงกลไกของสถาปัตยกรรมลุ่มน้ำที่ควบคุมโดยการเปลี่ยนรูปของเปลือกโลกแทนที่จะเป็นกระบวนการชั้น แอ่งในทวีปหรือแอ่งในโพรงสมองตั้งอยู่ภายในทวีปภายใน โดยทั่วไปห่างไกลจากรอยต่อของแผ่นเปลือกโลก ดังนั้น พวกมันจึงได้รับผลกระทบเฉพาะจากผลกระทบระยะไกลของขอบจานเท่านั้น (Ingersoll and Busby, 1995; Ingersoll, 2012) แอ่งน้ำดังกล่าวพบในพื้นทวีปที่สำคัญซึ่งมีธรณีภาคที่เสถียร (Sloss and Speed, 1974; Sengor, 1995) และอาจมีทรัพยากรทางเศรษฐกิจ รวมทั้งถ่านหิน ปิโตรเลียม และแร่ธาตุระเหย ตัวอย่าง ได้แก่ แอ่งทะเลเหนือ (Maystrenko et al., 2008), แอ่งมิชิแกนและอิลลินอยส์ และแอ่งไซบีเรียตะวันตก (Vyssotski et al., 2006) โดยทั่วไปมีลักษณะเฉพาะคือประวัติการทรุดตัวที่ยืดเยื้อเกินกว่า 100 ล้านปีอันเป็นผลมาจากการแปรปรวนของเปลือกโลกที่ก้าวหน้า (Armitage and Allen, 2010) ดังนั้น,